swerve
n. விலகீடு, நெறிபிறழ்வு, நெறிபிறழ்வுச் செயல், நெறிபிறழ்வுக்குரிய செய்தி, திசைதிரிவு, போக்குக்குலைவு, நிலை உலைவு, பிறழ்வியக்கம், பந்தின் பிறழ்வெறிவு, பிறழ்வெறிவுப் பந்து, (வினை.) விலகிச் செல், பிறழ்வுறு, நெறிதிறம்பு, நிலை திரிவுறு, திசை-தடம் பிறழ்வுறு, வெட்டித்திரும்பு, அலைவுறு, தடுமாற்றங்கொள், வழிவிலகுவி, நெறிபிறழ்வுறு, சாய்ந்தொதுங்குவி வெட்டித் திரும்புவி, அந்தரத்தில் போக்குப் பிறழ்வுறப்பந்தெறி, சாய்ந்தொதுங்கு.
Synonyms
Antonyms
Swerve, v. i. [imp. & p. p. Swerved; p. pr. & vb. n. Swerving.] Etym: [OE. swerven, AS. sweorfan to wipe off, to file, to polish; akin to OFries. swerva to creep, D. zwerven to swerve, to rope, OS. swerban to wipe off, MHG. swerben to be whirled, OHG. swerban to wipe off, Icel. sverfa to file, Goth. swaírban (in comp.) to wipe, and perhaps to E. swarm. Cf. Swarm.] 1. To stray; to wander; to rope. [Obs.] A maid thitherward did run, To catch her sparrow which from her did swerve. Sir P. Sidney. 2. To go out of a straight line; to deflect. "The point [of the sword] swerved." Sir P. Sidney. 3. To wander from any line prescribed, or from a rule or duty; to depart from what is established by law, duty, custom, or the like; to deviate. I swerve not from thy commandments. Bk. of Com. Prayer. They swerve from the strict letter of the law. Clarendon. Many who, through the contagion of evil example, swerve exceedingly from the rules of their holy religion. Atterbury. 4. To bend; to incline. "The battle swerved." Milton. 5. To climb or move upward by winding or turning. The tree was high; Yet nimbly up from bough to bough I swerved. Dryden. Swerve, v. t. Defn: To turn aside. Gauden.