defiance
n. எதிர்ப்பு, அறைகூவல், எதிர்த்து நிற்றல் எதிர்ப்பறிவிப்பு, வலிந்து தாக்குதல், மீச்செலவு, பகை புறக்கணிப்பு, பணிய மறுத்தல், மீறுகை.
Synonyms
Antonyms
De*fi"ance, n. Etym: [OF. defiance, desfiance, challenge, fr. desfier to challenge, F. défier. See Defy.] 1. The act of defying, putting in opposition, or provoking to combat; a challenge; a provocation; a summons to combat. A war without a just defiance made. Dryden. Stood for her cause, and flung defiance down. Tennyson. 2. A state of opposition; willingness to flight; disposition to resist; contempt of opposition. He breathed defiance to my ears. Shak. 3. A casting aside; renunciation; rejection. [Obs.] "Defiance to thy kindness." Ford. To bid defiance, To set at defiance, to defy; to disregard recklessly or contemptuously. Locke.