substantive

n. தன்னிலைப் பெயர்ச்சொல், லத்தீன் கிரேக்கமுதலிய பண்டை மொழி வழக்கில் பெயரடையல்லாத பெயர்ச்சொல், (பெ.) நிலையான, தனியியலான, பிறிதின் சார்பற்றுத் தனி இருப்புக் கொண்ட, அறிவு வகையில் உய்த்தறிய வேண்டியதல்லாத, தன்னிலையான, துணைமை நிலையினதாயிராத, தற்சார்பியலான, ஒட்டு நிலையினதாயிராத, தனிநிலையான, சார்பு நிலையினதாயிராத, (படை.) பொருள் நிலையான, பணி வகையில் மதிப்பியலாகவோ-மதிப்புரிமைப்பேறாகவோ-தற்காலிகமாகவோ இராத, (இலக்.) கிரேக்க லத்தீன் முதலிய பண்டை மொழிகள் வகையில் பெயர்ச்சொற்களுள் பெயரடை உட்படுத்தாத தனியியலான.

---

Sub"stan*tive, a. Etym: [L. substantivus: cf. F. substantif.] 1. Betokening or expressing existence; as, the substantive verb, that is, the verb to be. 2. Depending on itself; independent. He considered how sufficient and substantive this land was to maintain itself without any aid of the foreigner. Bacon. 3. Enduring; solid; firm; substantial. Strength and magnitude are qualities which impress the imagination in a powerful and substantive manner. Hazlitt. 4. Pertaining to, or constituting, the essential part or principles; as, the law substantive. Noun substantive (Gram.), a noun which designates an object, material or immaterial; a substantive. -- Substantive color, one which communicates its color without the aid of a mordant or base; -- opposed to adjective color. Sub"stan*tive, n. Etym: [Cf. F. substantif.] (Gram.) Defn: A noun or name; the part of speech which designates something that exists, or some object of thought, either material or immaterial; as, the words man, horse, city, goodness, excellence, are substantives. Sub"stan*tive, v. t. Defn: To substantivize. [R.] Cudworth.

---