stab

n. குத்து, கத்திக்குத்து, உடைவாள் தாக்கு, குத்துக்காம், வசைத்தாக்குதல், மனம் புண்படுநிலை, (வினை.) குத்துக்கத்தியால் தாக்கு, உடைவாளால் வெட்டு, குத்தக் குறிவை, புண்படுத்து, மனத்தை ஊறுபடுத்து, உணர்ச்சிகளுக்கு ஊறுபாடு உண்டாக்கு, பெயரைக் கெடு, புகழைக் கறைப்படுத்த முயற்சி செய், சுவரில் சாந்து பூசுவதற்கு முன்னால் கடப்பாரை போன்ற கருவியால் குத்திச் சொரசொரப்பாக்கு.

Synonyms

Stab, v. t. [imp. & p. p. Stabbed; p. pr. & vb. n. Stabbing.] Etym: [Cf. OD. staven to fix, fasten, fr. stave, staff, a staff, rod; akin to G. stab a staff, stick, E. staff; also Gael. stob to stab, as n., a stake, a stub. Cf. Staff.] 1. To pierce with a pointed weapon; to wound or kill by the thrust of a pointed instrument; as, to stab a man with a dagger; also, to thrust; as, to stab a dagger into a person. 2. Fig.: To injure secretly or by malicious falsehood or slander; as, to stab a person's reputation. Stab, v. i. 1. To give a wound with a pointed weapon; to pierce; to thrust with a pointed weapon. None shall dare With shortened sword to stab in closer war. Dryden. 2. To wound or pain, as if with a pointed weapon. She speaks poniards, and every word stabs. Shak. To stab at, to offer or threaten to stab; to thrust a pointed weapon at. Stab, n. 1. The thrust of a pointed weapon. 2. A wound with a sharp-pointed weapon; as, to fall by the stab an assassin. Shak. 3. Fig.: An injury inflicted covertly or suddenly; as, a stab given to character.