slope

n. சாய்வு, சரிவு, சரிவுநில, சாய்வளவு, சாரல், மேட்டுநிலப்பகுதி அல்லது சரிவு நிலப்பகுதி, சாய்தளப்பரப்பு, தளக்கோட்டம், கிடைநிலையில் சிறிதளவு சரிவு, நிலக்கோட்டம், நிமிர்நிலையில் சிறிதளவு சரிவு,மேல்நோக்கிய சாய்வு, கீழ்நோக்கிய சரிவு, துப்பாக்கியைத் தோளில் சாய்த்து நிற்கும் போர்வீரர்நிலை, படைவீரனின் துப்பாக்கிச் சாய்வேந்துநிலை, (வினை.) சரித்துத்திருப்பு, சரிவுறு, மேல்நோக்கிச் சாய்வுகொள், கீழ்நோக்கிச் சரிவுறப்பெறு.

---

Slope, n. Etym: [Formed (like abode fr. abide) from OE. slipen. See Slip, v. i.] 1. An oblique direction; a line or direction including from a horizontal line or direction; also, sometimes, an inclination, as of one line or surface to another. 2. Any ground whose surface forms an angle with the plane of the horizon. buildings the summit and slope of a hill. Macaulay. Under the slopes of Pisgah. Deut. iv. 49. (Rev. Ver.). Note: A slope, considered as descending, is a declivity; considered as ascending, an acclivity. Slope of a plane (Geom.), the direction of the plane; as, parallel planes have the same slope. Slope, a. Defn: Sloping. "Down the slope hills." Milton. A bank not steep, but gently slope. Bacon. Slope, adv. Defn: In a sloping manner. [Obs.] Milton. Slope, v. t. [imp. & p. p. Sloped; p. pr. & vb. n. Sloping.] Defn: To form with a slope; to give an oblique or slanting direction to; to direct obliquely; to incline; to slant; as, to slope the ground in a garden; to slope a piece of cloth in cutting a garment. Slope, v. i. 1. To take an oblique direction; to be at an angle with the plane of the horizon; to incline; as, the ground slopes. 2. To depart; to disappear suddenly. [Slang]

---