shin

n. முழந்தாள், முழங்கால் தண்டு, மாட்டு முழந்தானிறைச்சி, (வினை.) ஏணி வகையில் முட்டூன்றி ஏறு, மரவகையில் முழங்காலால் பற்றி ஏறு, சுவர் வகையில் முழந்தாளால் எற்றி ஏறு, முழந்தாள் மீது எற்று, காற் பந்தாட்டத்தில் எதிரி முழந்தாளை உதை.

---

Shin, n. Etym: [OE. shine, schine, AS. scina; akin to D. scheen, OHG. scina, G. schiene, schienbein, Dan. skinnebeen, Sw. skenben. Cf. Chine.] 1. The front part of the leg below the knee; the front edge of the shin bone; the lower part of the leg; the shank. "On his shin." Chaucer. 2. (Railbroad) Defn: A fish plate for rails. Knight. Shin bone (Anat.), the tibia. -- Shin leaf (Bot.), a perennial ericaceous herb (Pyrola elliptica) with a cluster of radical leaves and a raceme of greenish white flowers. Shin, v. i. [imp. & p. p. Shinned; p. pr. & vb. n. Shinning.] 1. To climb a mast, tree, rope, or the like, by embracing it alternately with the arms and legs, without help of steps, spurs, or the like; -- used with up; as, to shin up a mast. [Slang] 2. To run about borrowing money hastily and temporarily, as for the payment of one's notes at the bank. [Slang, U.S.] Bartlett. Shin, v. t. Defn: To climb (a pole, etc.) by shinning up. [Slang]

---