mount

n. மலைக்குவடு, சிமையம், குன்று, மேடு, செய்குன்று, ஏற்றம், மேல்நோக்கிய சரிவு, ஏறகை, ஏறுமுறை, ஏற்றப்படி, ஏற்றச்சைகை, ஊத்திவிலங்கு, ஏறிச்செல்வதற்கான ஊர்தி, மிதிவண்டி, படச்சட்டம், மணி ஒப்பனை எற்றச்சட்டம், படப்பின்னணி அட்டை, நிலைச்சட்டம், நுண்ணோக்காடியில் பொரள் வைப்பதற்கான சூழமைவு, கைவரை நுல முறையில் உள்ஙளங்கை விரலடி மேடு, (வினை) ஏறு, மலை ஏறிச் செல்,.ஊர் விலங்கேறியிவர், ஊர்தி, அமைத்துக் கொடு, எழு, மட்டத்தில் உயர், அளவில், மிகு, தொகை கொடு, எழு. மட்டத்தில் உயர், அளவில், மிகு, தொகை ஏறு, விசைமேம்படு, ஆற்றல் உயர்வுறு, குருதி வகையில் கன்னத்தில் முனைத்தெழுந்து கன்றித்தோன்று, மேலே செல்ர, உயர்ந்து செல், மேல்நோக்கிப்பரவு, பதவி யர்வுறு, பதவியேற்று பின்னோக்கி இறந்தகாலம் சென்றளாவு, விலங்கு வகையில் இணைவிழைச்சுக்கொள்ளுவி, சட்டத்தில் பொருத்து, சட்டமட், இணை,. சூழமைவில் பொருத்திவை, தறி இணை, கருவிகலங்களை இணைத்து ஒருங்குவி, கடாட்சியரங்கேற்று, நாடக அரங்கேற்றஞ் செய், பீரங்கியை நிலைமேடையிலேற்று.

Synonyms

Antonyms

Mount, n. Etym: [OE. munt, mont, mount, AS. munt, fr. L. mons, montis; cf. L. minae protections, E. eminent, menace: cf. F. mont. Cf. Mount, v., Mountain, Mont, Monte, Montem.] 1. A mass of earth, or earth and rock, rising considerably above the common surface of the surrounding land; a mountain; a high hill; -- used always instead of mountain, when put before a proper name; as, Mount Washington; otherwise, chiefly in poetry. 2. A bulwark for offense or defense; a mound. [Obs.] Hew ye down trees, and cast a mount against Jerusalem. Jer. vi. 6. 3. Etym: [See Mont de piété.] Defn: A bank; a fund. Mount of piety. See Mont de piété. Mount, v. i. [imp. & p. p. Mounted; p. pr. & vb. n. Mounting.] Etym: [OE. mounten, monten, F. monter, fr. L. mons, montis, mountain. See Mount, n. (above).] 1. To rise on high; to go up; to be upraised or uplifted; to tower aloft; to ascend; -- often with up. Though Babylon should mount up to heaven. Jer. li. 53. The fire of trees and houses mounts on high. Cowley. 2. To get up on anything, as a platform or scaffold; especially, to seat one's self on a horse for riding. 3. To attain in value; to amount. Bring then these blessings to a strict account, Make fair deductions, see to what they mount. Pope. Mount, v. t. 1. To get upon; to ascend; to climb. Shall we mount again the rural throne Dryden. 2. To place one's self on, as a horse or other animal, or anything that one sits upon; to bestride. 3. To cause to mount; to put on horseback; to furnish with animals for riding; to furnish with horses. "To mount the Trojan troop." Dryden. 4. Hence: To put upon anything that sustains and fits for use, as a gun on a carriage, a map or picture on cloth or paper; to prepare for being worn or otherwise used, as a diamond by setting, or a sword blade by adding the hilt, scabbard, etc. 5. To raise aloft; to lift on high. What power is it which mounts my love so high Shak. Note: A fort or ship is said to mount cannon, when it has them arranged for use in or about it. To mount guard (Mil.), to go on guard; to march on guard; to do duty as a guard. -- To mount a play, to prepare and arrange the scenery, furniture, etc., used in the play. Mount, n. Etym: [From Mount, v.] Defn: That upon which a person or thing is mounted, as: (a) A horse. She had so good a seat and hand, she might be trusted with any mount. G. Eliot. (b) The cardboard or cloth on which a drawing, photograph, or the like is mounted; a mounting.