hunt
n. வேட்டை, வேட்டை நாய்களுடன்கூடிய வேட்டைக்குழு, வேட்டையாடுவதற்குரிய வட்டாரம், பின்துரத்து முயற்சி, தேட்டம், தேடியலையும் முயற்சி, (வி.) வேட்டையாடு, வேட்டைக்குச் செல், வீர விளையாட்டுநாடி வேட்டம் பயில், உணவுக்காக வேட்டை மேற்கொள், இரைநாடி வேட்டைக்கெழு, துரத்திச் செல், பின்தொடர், துரத்தியடி, துருவித்தேடு, வேட்டைக் காட்டைத் துருவிக்கலை, வேட்டையில் குதிரைகளைப் பயன்படுத்து, வேட்டையில் நாய்களை ஈடுபடுத்து.
Hunt, v. t. [imp. & p. p. Hunted; p. pr. & vb. n. Hunting.] Etym: [AS. huntian to hunt; cf. hentan to follow, pursue, Goth. hin (in comp.) to seize. sq. root36. Cf. Hent.] 1. To search for or follow after, as game or wild animals; to chase; to pursue for the purpose of catching or killing; to follow with dogs or guns for sport or exercise; as, to hunt a deer. Like a dog, he hunts in dreams. Tennyson. 2. To search diligently after; to seek; to pursue; to follow; -- often with out or up; as, to hunt up the facts; to hunt out evidence. Evil shall hunt the violent man to overthrow him. Ps. cxl. 11. 3. To drive; to chase; -- with down, from, away, etc.; as, to hunt down a criminal; he was hunted from the parish. 4. To use or manage in the chase, as hounds. He hunts a pack of dogs. Addison. 5. To use or traverse in pursuit of game; as, he hunts the woods, or the country. Hunt, v. i. 1. To follow the chase; to go out in pursuit of game; to course with hounds. Esau went to the field to hunt for venison. Gen. xxvii. 5. 2. To seek; to pursue; to search; -- with for or after. He after honor hunts, I after love. Shak. To hunt counter, to trace the scent backward in hunting, as a hound to go back on one's steps. [Obs.] Shak. Hunt, n. 1. The act or practice of chasing wild animals; chase; pursuit; search. The hunt is up; the morn is bright and gray. Shak. 2. The game secured in the hunt. [Obs.] Shak. 3. A pack of hounds. [Obs.] 4. An association of huntsmen. 5. A district of country hunted over. Every landowner within the hunt. London Field.