hound

n. வேட்டைநாய், மோப்ப உணர்ச்சியுடைய நாய் வகை, வெறுக்கத்தக்கவன், அயோக்கியன், வேட்டையாடுபவர், அடிச்சுவட்டைப் பின்பற்றிச் சென்று வேட்டையாடுபவர், விடாமுயற்சி செய்து தேடுபவர், துரத்திப்பிடிக்கிற விளையாட்டு வகையில் துரத்துபவர், மீன்வகை, (வி.) வேட்டை நாய் கொண்டு துரத்து, வேட்டை நாயை ஏவு, ஆளை ஏவு, தூண்டு.

Synonyms

Antonyms

Hound, n. Etym: [OE. hound, hund, dog, AS. hund; akin to OS. & OFries. hund, D. hond, G. hund, OHG. hunt, Icel. hundr, Dan. & Sw. hund, Goth. hunds, and prob. to Lith. sz, Ir. & Gael. cu, L. canis, Gr. çvan. sq. root229. Cf. Canine, Cynic, Kennel.] 1. (Zoöl.) Defn: A variety of the domestic dog, usually having large, drooping ears, esp. one which hunts game by scent, as the foxhound, bloodhound, deerhound, but also used for various breeds of fleet hunting dogs, as the greyhound, boarhound, etc. Hounds and greyhounds, mongrels, spaniels, curs. Shak. 2. A despicable person. "Boy! false hound!" Shak. 3. (Zoöl.) Defn: A houndfish. 4. pl. (Naut.) Defn: Projections at the masthead, serving as a support for the trestletrees and top to rest on. 5. A side bar used to strengthen portions of the running gear of a vehicle. To follow the hounds, to hunt with hounds. Hound, v. t. [imp. & p. p. Hounded; p. pr. & vb. n. Hounding.] 1. To set on the chase; to incite to pursuit; as, to hounda dog at a hare; to hound on pursuers. Abp. Bramhall. 2. To hunt or chase with hounds, or as with hounds. L'Estrange.