fugitive

n. நாடு கடத்தப்பட்டவர், நாடோ டி, அகதி, நாடு விட்டு நாட்டில் அடைக்கலம் புகுபவர், தப்பியோடியவர், ஆள்வோர் காப்பிலிருந்தே தண்டனையிருந்தோ பகைமையிருந்தோ இடரிலிருந்தோ தப்பி ஔதந்தோடித் திரிபவர், (பெ.) தப்பி ஓடுகிற, பிழைத்தோடி வந்த, ஒடிவிட்ட, கணந்தோறும் மாறுகிற, நிலையற்ற, கணநின்று மறைகிற, வரைந்து பட்டுப்போகிற, இலக்கியவகையில் நிலையுடைப்பயனற்ற, கணநிலைச்சுவையுடைய.

Synonyms

Fu"gi*tive, a. Etym: [OE. fugitif, F. fugitif, fr. L. fugitivus, fr. fugere to flee. See Bow to bend, and cf. Feverfew.] 1. Fleeing from pursuit, danger, restraint, etc., escaping, from service, duty etc.; as, a fugitive solder; a fugitive slave; a fugitive debtor. The fugitive Parthians follow. Shak. Can a fugitive daughter enjoy herself while her parents are in tear Richardson A libellous pamphlet of a fugitive physician. Sir H. Wotton. 2. Not fixed; not durable; liable to disappear or fall away; volatile; uncertain; evanescent; liable to fade; -- applied to material and immaterial things; as, fugitive colors; a fugitive idea. The me more tender and fugitive parts, the leaves . . . of vegatables. Woodward. Fugitive compositions, Such as are short and occasional, and so published that they quickly escape notice. Syn. -- Fleeting; unstable; wandering; uncertain; volatile; fugacious; fleeing; evanescent. Fu"gi*tive, n. 1. One who flees from pursuit, danger, restraint, service, duty, etc.; a deserter; as, a fugitive from justice. 2. Something hard to be caught or detained. Or Catch that airy fugitive called wit. Harte. Fugitive from justice (Law), one who, having committed a crime in one jurisdiction, flees or escapes into another to avoid punishment.