dismiss

n. களப்பயிற்சிமுறை முடிவிற் கலைவு, (வினை) நீக்க, வேலையிலிருந்து விலக்கு, தொலைவில் அனுப்பு, அப்புறப்படுத்து, போகவிடு, விடுவி, மனத்திலிருந்து அகற்று விரைந்து செய்துமுடி, துற, கைநெகிழவிடு, மரப்பந்தாட்டத்தில் பந்தை எல்லைநோக்கி எறி, ஆட்டக்காரனை வௌதயேற்று. (சட்) வழக்கைத் தள்ளுபடி செய், வழக்கு மன்றத்திலிருந்து வௌதயே அனுப்பு.

Synonyms

Antonyms

Dis*miss", v. t. [imp. & p. p. Dismissed; p. pr. & vb. n. Dismissing.] Etym: [L. dis- + missus, p. p. of mittere to send: cf. dimittere, OF. desmetre, F. démettre. See Demise, and cf. Dimit.] 1. To send away; to give leave of departure; to cause or permit to go; to put away. He dismissed the assembly. Acts xix. 41. Dismiss their cares when they dismiss their flock. Cowper. Though he soon dismissed himself from state affairs. Dryden. 2. To discard; to remove or discharge from office, service, or employment; as, the king dismisses his ministers; the matter dismisses his servant. 3. To lay aside or reject as unworthy of attentions or regard, as a petition or motion in court. Dis*miss", n. Defn: Dismission. [Obs.] Sir T. Herbert.