whiffle

n. மென்காற்றலை, பூங்காற்று, (வினை.) காற்றுவகையில் மெல்லலைவீசு, இளங்காற்றாக வீசு, கப்பலை இங்கும் அங்கும் மிதக்கவிடு, திசை மாறி மாறிச் செல்லவிடு, விளக்கு வகையில் சுடராடு, இலைவகையில் நடுங்கு, எண்ணவகையில் பரவலாகச் செல், பேச்சிடையே சிறு மூச்சொலி எழுப்பு.

---

Whif"fle, v. i. [imp. & p. p. Whiffled; p. pr. & vb. n. Whiffling.] Etym: [Freq. of whiff to puff, perhaps influenced by D. weifelen to waver.] 1. To waver, or shake, as if moved by gusts of wind; to shift, turn, or veer about. D 2. To change from one opinion or course to another; to use evasions; to prevaricate; to be fickle. A person of whiffing and unsteady turn of mind can not keep close to a point of controversy. I. Watts. Whif"fle, v. t. 1. To disperse with, or as with, a whiff, or puff; to scatter. [Obs.] Dr. H. More. 2. To wave or shake quickly; to cause to whiffle. Whif"fle, n. Defn: A fife or small flute. [Obs.] Douce.

---