valhalla

n. வீரத்துறக்கம், பண்டை ஸ்காந்தினேவிய புராண மரபில் இறந்த வீரர் விருந்திற்குரிய தெய்வ மாஷீகை, மாண்ட வீரர் கல்லறை மாஷீகை, மாண்ட வீரர் சிலைத் தொகுதிக்கூடம்.

---

Val*hal"la, n. Etym: [Icel. valhöll, literally, hall of the slain; valr the slain (akin to AS. wæl, OHG. wal battlefield, wuol defeat, slaughter, AS. wol pestilence) + höll a royal hall. See Hall, and cf. Walhalla.] [Written also walhalla.] 1. (Scand. Myth.) Defn: The palace of immortality, inhabited by the souls of heroes slain in battle. 2. Fig.: A hall or temple adorned with statues and memorials of a nation's heroes; specifically, the Pantheon near Ratisbon, in Bavaria, consecrated to the illustrious dead of all Germany.

---