trot
n. தவ்வுநடை, துள்ளுநடை, குதிரையின் கெச்சைநடை, கெச்சைநடை உஷ், சிறுதொலைக் கெச்சைநடை, தவ்வுநடைப்பயிற்சி, தவ்வுநடைவேகம், வேலைவகையில் தவ்வுவேகம், இடைவிடா விரை போக்குவரவு, தொடர் சுறுசுறுப்பு நடவடிக்கை, தத்துநடைக்குழந்தை, (வினை) தவ்வு நடைபோடு, குதிரை வகையில் கெச்சைநடை போடு, குதிரையைத் தவ்வுநடைபோடுவி, ஆள்வகையில் மட்டான விரை ஓட்டமிட்டுச் செல், மட்டமான விறுவிறுப்புடன் நடவடிக்கையில் ஈடுபடு, பகட்டாகச் செய்துகாட்டி வீறாப்படை.
Trot, v. i. [imp. & p. p. Trotted; p. pr. & vb. n. Trotting.] Etym: [OE. trotten, OF. troter, F. trotter; probably of Teutonic origin, and akin to E. tread; cf. OHG. trott to tread. See Tread.] 1. To proceed by a certain gait peculiar to quadrupeds; to ride or drive at a trot. See Trot, n. 2. Fig.: To run; to jog; to hurry. He that rises late must trot all day, and will scarcely overtake his business at night. Franklin. Trot, v. t. Defn: To cause to move, as a horse or other animal, in the pace called a trot; to cause to run without galloping or cantering. To trot out, to lead or bring out, as a horse, to show his paces; hence, to bring forward, as for exhibition. [Slang.] Trot, n. Etym: [F. See Trot, v. i.] 1. The pace of a horse or other quadruped, more rapid than a walk, but of various degrees of swiftness, in which one fore foot and the hind foot of the opposite side are lifted at the same time. "The limbs move diagonally in pairs in the trot." Stillman (The Horse in Motion). 2. Fig.: A jogging pace, as of a person hurrying. 3. One who trots; a child; a woman. An old trot with ne'er a tooth. Shak.