suffocate

v. திக்குமுக்காட்டுவி, மூச்சுத் திணற வை, மூச்சுத்திணறும் உணர்ச்சி உண்டுபண்ணு, மூச்சுவிட முடியாமற் செய், பேச முடியாமற் செய், திக்குமுக்காடு, மூச்சுத்திணறும உணர்ச்சி பெறு, மூச்சுவிடத் திணறு.

---

Suf"fo*cate, a. Etym: [L. suffocatus, p.p. of suffocare to choke; sub under + fauces the throat. Cf. Faucal.] Defn: Suffocated; choked. Shak. Suf"fo*cate, v. t. [imp. & p. p. Suffocated; p. pr. & vb. n. Suffocating.] 1. To choke or kill by stopping respiration; to stifle; to smother. Let not hemp his windpipe suffocate. Shak. 2. To destroy; to extinguish; as, to suffocate fire. Suf"fo*cate, v. i. Defn: To become choked, stifled, or smothered. "A swelling discontent is apt to suffocate and strangle without passage." collier.

---