sluice
n. மதகு, வாய்மடை, கண்மாய், மதகு வருநீர், மதகு வடிநீர், கண்மாய் வருகால், கண்மாய் மறிகால், வாய்க்கால், தூம்புவாய்க்கால், கட்டு நீரோடை, அலம்பீடு, (வினை.) மதகு அமை, வாய்மடை, வகுத்தமை, மதகுநீர்த்தேக்கு, மதகிலிருந்து வௌளம் பெருகச்செய், அலம்பு, மீதாக நீர்பாய்ச்சு, தூம்புநீர்பீற்று, வௌளத்தின் வகையில் பீறிப்பாய்வுறு.
Sluice, n. Etym: [OF. escluse, F. écluse, LL. exclusa, sclusa, from L. excludere, exclusum, to shut out: cf. D. sluis sluice, from the Old French. See Exclude.] 1. An artifical passage for water, fitted with a valve or gate, as in a mill stream, for stopping or regulating the flow; also, a water gate of flood gate. 2. Hence, an opening or channel through which anything flows; a source of supply. Each sluice of affluent fortune opened soon. Harte. This home familiarity . . . opens the sluices of sensibility. I. Taylor. 3. The stream flowing through a flood gate. 4. (Mining) Defn: A long box or trough through which water flows, -- used for washing auriferous earth. Sluice gate, the sliding gate of a sluice. Sluice, v. t. [imp. & p. p. Sluiced; p. pr. & vb. n. Sluicing.] 1. To emit by, or as by, flood gates. [R.] Milton. 2. To wet copiously, as by opening a sluice; as, to sluice meadows. Howitt. He dried his neck and face, which he had been sluicing with cold water. De Quincey. 3. To wash with, or in, a stream of water running through a sluice; as, to sluice eart or gold dust in mining.