scorch
n. கால்கொப்புளிக்கும் வெயில், மிதிவண்டி அல்லது உந்துவிசை வகையில் தெறிவேகத்துடன் செலுத்துகை, (வினை.) கொப்புளிக்க வை, வாட்டு, தீயிலிட்டுக் கருக்கு, கரியாக்கு, சுட்டுப்புண்ணாக்கு, சூட்டினால் வெதுப்பு, வாட்டி வேதனைசெய், வறட்டு, வதங்குவி, விளைபுலங்கள் வகையில் சுட்டுப்பாழாக்கு, போரில் எதிரிக்குப் பயன்படாதழி, மிதிவண்டி அல்லது உந்துவிசை வகையில் தெறிவேகத்தில் இயக்கு, மிதிவண்டி அல்லது உந்துவிசை வகையில் தெறிவேகத்தில் ஏறிச்செல்.
Scorch, v. t. [imp. & p. p. Scorched; p. pr. & vb. n. Scorching.] Etym: [OE. scorchen, probably akin to scorcnen; cf. Norw. skrokken shrunk up, skrekka, skrökka, to shrink, to become wrinkled up, dial. Sw. skråkkla to wrinkle (see Shrug); but perhaps influenced by OF. escorchier to strip the bark from, to flay, to skin, F. écorcher, LL. excorticare; L. ex from + cortex, -icis, bark (cf. Cork); because the skin falls off when scorched.] 1. To burn superficially; to parch, or shrivel, the surface of, by heat; to subject to so much heat as changes color and texture without consuming; as, to scorch linen. Summer drouth or singed air never scorch thy tresses fair. Milton. 2. To affect painfully with heat, or as with heat; to dry up with heat; to affect as by heat. Lashed by mad rage, and scorched by brutal fires. Prior. 3. To burn; to destroy by, or as by, fire. Power was given unto him to scorch men with fire. Rev. xvi. 8. The fire that scorches me to death. Dryden. Scorch, v. i. 1. To be burnt on the surface; to be parched; to be dried up. Scatter a little mungy straw or fern amongst your seedlings, to prevent the roots from scorching. Mortimer. 2. To burn or be burnt. he laid his long forefinger on the scarlet letter, which forthwith seemed to scoch into Hester's breast, as if it had been red hot. Hawthorne.