repulse
n. தாக்கிக் துரத்தீடு, தாக்குதல் முறிவு, தோற்கடிப்பு, படுதோல்வி, முகமுறிப்பு, மறுதலிப்பு, (வினை) தாக்கித்துரத்து, தாக்குதல் முறியடித்துப் பின்னடைவி, வாதத்தில் தோற்கடி, நட்புக்காட்டுபவரிடம் முகமுறிப்புச்செய், வேண்டுகோளை மறுதலி.
Re*pulse" (r-pls"), v. t. [imp. & p. p. Repulsed (-plst"); p. pr. & vb. n. Repulsing.] Etym: [L. repulsus, p. p. of repellere. See Repel.] 1. To repel; to beat or drive back; as, to repulse an assault; to repulse the enemy. Complete to have discovered and repulsed Whatever wiles of foe or seeming friend. Milton. 2. To repel by discourtesy, coldness, or denial; to reject; to send away; as, to repulse a suitor or a proffer. Re*pulse", n. Etym: [L. repulsa, fr. repellere, repulsum.] 1. The act of repelling or driving back; also, the state of being repelled or driven back. By fate repelled, and with repulses tired. Denham. He received in the repulse of Tarquin seven hurts in the body. Shak. 2. Figuratively: Refusal; denial; rejection; failure.