prong
n. கவர்முள், இருகவர்க்கோல், கவர்முட்கருவி. (வினை.) கவர்க்கோலால் துளை, குத்து, இடி, கிளறு, மண்ணைக்கிளறிப் புரட்டு.
Prong, n. Etym: [Cf. D. prangen to pinch, press, LG. prange a stick, or W. procio to thrust, E. prowl, pang.] 1. A sharp-pointed instrument. Prick it on a prong of iron. Sandys. 2. The tine of a fork, or of a similar instrument; as, a fork of two or three prongs. 3. (Zoöl.) (a) A sharp projection, as of an antler. (b) The fang of a tooth.