procurator

n. (வர.) ரோமர் பேரரசின் மாகாணக் கருவூல அதிகாரி, முகவர், பதிலாள், பகரச் செயலுரிமையாளர், இத்தாலிய நகரங்களின் குற்றநடுவர்.

---

Proc"u*ra`tor, n. Etym: [L.: cf. F. procurateur. See Procure, and cf. Proctor. ] 1. (Law) Defn: One who manages another's affairs, either generally or in a special matter; an agent; a proctor. Chaucer. Shak. 2. (Rom. Antiq.) Defn: A governor of a province under the emperors; also, one who had charge of the imperial revenues in a province; as, the procurator of Judea. Procurator fiscal (Scots Law), public prosecutor, or district attorney.

---