prelacy
n. உயர் திருச்சபைப் பதவி, உயர் திருச்சபைப் பதவியாளர் பணி, உயர் திருச்சபைப் பதவியாளர் ஆட்சி வட்டம், திருச்சபைக் குருமார் ஆட்சிமுறை.
Prel"a*cy n.; pl. Prelacies. Etym: [LL. praelatia. See Prelate; cf. Prelaty.] 1. The office or dignity of a prelate; church government by prelates. Prelacies may be termed the greater benefices. Ayliffe. 2. The order of prelates, taken collectively; the body of ecclesiastical dignitaries. "Divers of the reverend prelacy, and other most judicious men." Hooker.