parenthetic
a. தனிநிலை மொழியான, இடைமுறிப்புறுப்பான, இடைப்பிறவரலுக்குரிய, இடையில் வைப்பதற்குரிய.
Par`en*thet"ic, Par`en*thet"ic*al, a. Etym: [Cf. Gr. 1. Of the nature of a parenthesis; pertaining to, or expressed in, or as in, a parenthesis; as, a parenthetical clause; a parenthetic remark. A parenthetical observation of Moses himself. Hales. 2. Using or containing parentheses.