outside

வௌதப்புறம், மேற்பக்கம், புறத்தோற்றம், புறநிலை, புற உலகு, பெரும்பகுதி, புறத்தேயிருந்து பயணஞ் செய்பவர், (பெயரடை) புறஞ் சார்ந்த, வௌதப் பக்கததிலுள்ள, வௌதப்புறத்துக்கு அருகிலுள்ள, நிறுவனத்தைச் சந்தவராயிராத, சூழலுக்குப் புரம்பான, மிகைபடியான, (வினையடை) வௌதப்புறத்தில் வௌதப்புறம் நோக்கி, உள்ளேயிராமல், அடைக்கப்பட்டிராமல், சேர்க்கப்பட்டிராமல், புறம்பாக, சேர்க்கப்பட்டிராமல், எல்லைகளுக்கப்பால், உள்ளேயிராமல், வௌதப்புறத்தில், வௌதப்புற நோக்கி.

---

Out"side`, n. 1. The external part of a thing; the part, end, or side which forms the surface; that which appears, or is manifest; that which is superficial; the exterior. There may be great need of an outside where there is little or nothing within. South. Created beings see nothing but our outside. Addison. 2. The part or space which lies without an inclosure; the outer side, as of a door, walk, or boundary. I threw open the door of my chamber, and found the family standing on the outside. Spectator. 3. The furthest limit, as to number, quantity, extent, etc.; the utmost; as, it may last a week at the outside. 4. One who, or that which, is without; hence, an outside passenger, as distinguished from one who is inside. See Inside, n. 3. [Colloq. Eng.] Out"side`, a. 1. Of or pertaining to the outside; external; exterior; superficial. 2. Reaching the extreme or farthest limit, as to extent, quantity, etc.; as, an outside estimate. [Colloq.] Outside finish (Arch.), a term for the minor parts, as corner boards, hanging stiles, etc., required to complete the exterior of a wooden building; -- rare in masonry. Out"side`, adv. Defn: or prep. On or to the outside (of); without; on the exterior; as, to ride outside the coach; he stayed outside.

---