mire

n. சதுப்புநிலம், சேறு, தூசி, அழுக்கு, (வினை) சேற்றில் அமிழ்த்து, இக்கட்டுக்களில் தொல்லைகளில் சிக்கவை, கறைப்படுத்து, மாசு சிதறித்தௌத, தூய்மை கெடு, பழித்துரை.

---

Mire, n. Etym: [AS. mire, m; akin to D. mier, Icel. maurr, Dan. myre, Sw. myra; cf. also Ir. moirbh, Gr. Defn: An ant. [Obs.] See Pismire. Mire, n. Etym: [OE. mire, myre; akin to Icel. m swamp, Sw. myra marshy ground, and perh. to E. moss.] Defn: Deep mud; wet, spongy earth. Chaucer. He his rider from the lofty steed Would have cast down and trod in dirty mire. Spenser. Mire crow (Zoöl.), the pewit, or laughing gull. [Prov. Eng.] -- Mire drum, the European bittern. [Prov. Eng.] Mire, v. t. [imp. & p. p. Mired; p. pr. & vb. n. Miring.] 1. To cause or permit to stick fast in mire; to plunge or fix in mud; as, to mire a horse or wagon. 2. To soil with mud or foul matter. Smirched thus and mired with infamy. Shak. Mire, v. i. Defn: To stick in mire. Shak.

---