idolater
n. உருவ வழிபாட்டினர், ஒருவரை அன்பார்வத்துடன் போற்றுபவர், ஒன்றினைப் பூசித்துப் பேணுபவர்.
I*dol"a*ter, n. Etym: [F. idolâtre: cf. L. idololatres, Gr. Idolatry.] 1. A worshiper of idols; one who pays divine honors to images, statues, or representations of anything made by hands; one who worships as a deity that which is not God; a pagan. 2. An adorer; a great admirer. Jonson was an idolater of the ancients. Bp. Hurd.