dodge

n. அடியின் வீச்சிலிருந்து பக்கவாட்டில் விலகித தப்புதல், ஏய்ப்பு, காலம் கடத்தும் சூழ்ச்சி, சூழ்ச்சித்திறம், உபாயம், சொற்புரட்டு, மணி ஓசைப் பிறழ்ச்சி, (பே.வ) சொற்பொழி, சூழ்ச்சிப்பொறி, (வினை) வெட்டி விலகு, தட்டிக் கழி, போக்குக்காட்டு, தட்டுமறி, விளையாட்டுக்காட்டு, சூழ்ச்சிசெய்து ஏமாற்று, ஏய், காலங்கடத்து, சொற்புரட்டுச் செய், ஏய்த்துப் பசப்பு.

Synonyms

Antonyms

Dodge, v. i. [imp. & p. p. Dodged; p. pr. & vb. n. Dodging.] Etym: [Of uncertain origin: cf. dodder, v., daddle, dade, or dog, v. t.] 1. To start suddenly aside, as to avoid a blow or a missile; to shift place by a sudden start. Milton. 2. To evade a duty by low craft; to practice mean shifts; to use tricky devices; to play fast and loose; to quibble. Some dodging casuist with more craft than sincerity. Milton. Dodge, v. t. 1. To evade by a sudden shift of place; to escape by starting aside; as, to dodge a blow aimed or a ball thrown. 2. Fig.: To evade by craft; as, to dodge a question; to dodge responsibility. [Colloq.] S. G. Goodrich. 3. To follow by dodging, or suddenly shifting from place to place. Coleridge. Dodge, n. Defn: The act of evading by some skillful movement; a sudden starting aside; hence, an artful device to evade, deceive, or cheat; a cunning trick; an artifice. [Colloq.] Some, who have a taste for good living, have many harmless arts, by which they improve their banquet, and innocent dodges, if we may be permitted to use an excellent phrase that has become vernacular since the appearance of the last dictionaries. Thackeray.