disobedient
a. கீழ்ப்படிய மறுக்கின்ற, அதிகாரம் மீறுகின்ற, கீழ்ப்படியாமல் அசட்சடையாயுள்ள, கீழ்ப்படிவதைச் சிறுமையெனத் தள்ளுகின்ற.
Dis`o*be"di*ent, a. Etym: [Pref. dis- + obedient. See Disobey, Obedient.] 1. Neglecting or refusing to obey; omitting to do what is commanded, or doing what is prohibited; refractory; not observant of duty or rules prescribed by authority; -- applied to persons and acts. This disobedient spirit in the colonies. Burke. Disobedient unto the word of the Lord. 1 Kings xiii. 26. 2. Not yielding. Medicines used unnecessarily contribute to shorten life, by sooner rendering peculiar parts of the system disobedient to stimuli. E. Darwin.