dike
n. அகழி, இயற்கைநீர்க்கால், நீண்டபள்ளம், குழி, அகழியிலிருந்து தோண்டியெறியப்பட்ட மண்மேடு, அணைகரை, வௌளப்பெருக்கைத் தடுப்பதற்காக எழுப்ப்பட்ட செய்கரை, ஸ்காத்லாந்து நாட்டில் இடையெல்டலைச் சுவர், கரண் கட்டியாலான சுஹ், முள்வேலி, (மண்) படிவுப் பொருள்களால் நிரப்பப்பட்ட பாறைப்பிளவு, நிலப்பிளவுகளில் படிந்திறுகிய பாறை வகை, இடை மேட்டுப்பாதை, (வினை) அணைகட்டு, செய்கரை அமைத்துத் தடைகாப்புச் செய்.
Dike, n. Etym: [OE. dic, dike, diche, ditch, AS. d dike, ditch; akin to D. dijk dike, G. deich, and prob. teich pond, Icel. d dike, ditch, Dan. dige; perh. akin to Gr. dough; or perh. to Gr. Ditch.] 1. A ditch; a channel for water made by digging. Little channels or dikes cut to every bed. Ray. 2. An embankment to prevent inundations; a levee. Dikes that the hands of the farmers had raised . . . Shut out the turbulent tides. Longfellow. 3. A wall of turf or stone. [Scot.] 4. (Geol.) Defn: A wall-like mass of mineral matter, usually an intrusion of igneous rocks, filling up rents or fissures in the original strata. Dike, v. t. [imp. & p. p. Diked; p. pr. & vb. n. Diking.] Etym: [OE. diken, dichen, AS. dician to dike. See Dike.] 1. To surround or protect with a dike or dry bank; to secure with a bank. 2. To drain by a dike or ditch. Dike, v. i. Defn: To work as a ditcher; to dig. [Obs.] He would thresh and thereto dike and delve. Chaucer.