deponent
n. சான்றாளர், ஆணையிட்டு வாக்குமூலம் கொடுப்பவர், எழுத்து மூலச் சான்றறிக்கை அளிப்பவர், லத்தீன், கிரேக்க இலக்கணங்களிற் செய்வினை பொருளில் வழங்கம் செயப்பாட்டு வினை, (பெயரடை) வினைச் சொற்களில் செய்வினைப் பொருளில் செயப்பாட்டுவினை உருவான.
De*po"nent, n. Etym: [L. deponenes, -entis, laying down. See Depone, v. t.] 1. (Law) Defn: One who deposes or testifies under oath; one who gives evidence; usually, one who testifies in writing. 2. (Gr. & Lat. Gram.) Defn: A deponent verb. Syn. -- Deponent, Affiant. These are legal terms describing a person who makes a written declaration under oath, with a view to establish certain facts. An affiant is one who makes an affidavit, or declaration under oath, in order to establish the truth of what he says. A deponenet is one who makes a deposition, or gives written testimony under oath, to be used in the trial of some case before a court of justice. See under Deposition. De*po"nent, a. Etym: [L. deponens, -entis, laying down (its proper passive meaning), p. pr. of deponere: cf. F. déponent. See Depone.] (Gram.) Defn: Having a passive form with an active meaning, as certain latin and Greek verbs.