demoniac
n. பேய் பிடித்தவர், அணங்கேறியவர், (வினை) பேய்பிடித்த, பொடிய ஆவியின் இயல்புடைய, வெறிபிடித்த, சீற்றமிக்க.n. பேய் பிடித்தவர், அணங்கேறியவர், (வினை) பேய்பிடித்த, பொடிய ஆவியின் இயல்புடைய, வெறிபிடித்த, சீற்றமிக்க.
De*mo"ni*ac, n. 1. A human being possessed by a demon or evil spirit; one whose faculties are directly controlled by a demon. The demoniac in the gospel was sometimes cast into the fire. Bates. 2. (Eccl. Hist.) Defn: One of a sect of Anabaptists who maintain that the demons or devils will finally be saved. De*mo"ni*ac, Dem`o*ni"a*cal, a. Etym: [L. daemoniacus, fr. daemon; cf. F. démoniaque. See Demon.] 1. Pertaining to, or characteristic of, a demon or evil spirit; devilish; as, a demoniac being; demoniacal practices. Sarcastic, demoniacal laughter. Thackeray. 2. Influenced or produced by a demon or evil spirit; as, demoniac or demoniacal power. "Demoniac frenzy." Milton.