decency

n. தகைமை, நடைமுறைத் தகுதி, நாகரிக நுண்ணயக் கூறு, சுவை நலம், பண்பு நலம், இழி சொல்லும் இழி நடைத் தோற்றமும் விலக்கிப் பிறர்க்கின்னா நேராமற் காக்கும் பெருமிதச் சால்பு, மதிப்புடைமை, ஒப்புரவுடைமை,

Synonyms

De"cen*cy, n.; pl. Decencies. Etym: [L. decentia, fr. decens: cf. F. décence. See Decent.] 1. The quality or state of being decent, suitable, or becoming, in words or behavior; propriety of form in social intercourse, in actions, or in discourse; proper formality; becoming ceremony; seemliness; hence, freedom from obscenity or indecorum; modesty. Observances of time, place, and of decency in general. Burke. Immodest words admit of no defense, For want of decency is want of sense. Roscommon. 2. That which is proper or becoming. The external decencies of worship. Atterbury. Those thousand decencies, that daily flow From all her words and actions. Milton.